“இவ என்னோட மாமா பொண்ணுன்னு, ஊர்ல போறவன் வரவன் எல்லாம் உங்க ஊர் சாமி மேல சத்தியம் செஞ்சா உடனே அந்த பொண்ணை அந்த அயோக்கியன் கிட்ட ஒப்படைச்சிடுவீங்களா?… உங்க ஊர் பொண்ணை நாங்க யாராவது இப்படி சொன்னா கேள்வியே கேட்காம இப்படிதான் அனுப்பிவைப்பீங்களோ?… விசாரிச்சு தெரிஞ்சிருப்பீங்க தானே?…” என்றவனிடம்,
“தம்பி தப்பா பேசாதீங்க. எங்க ஊர் பொண்ணுங்களை பத்தி பேச உங்களுக்கு உரிமை இல்லை. கவனமா பேசுங்க…” என எகிறினான் ஒருவன்.
அவனை துச்சமாக பார்த்து, “ஓ!!! கோவம் வேற வருதாக்கும் உங்களுக்கெல்லாம்?… உங்க ஊர் பொண்ணை சொல்லவும் இவ்வளோ ரோஷம் வருதே?…. அப்போ அடுத்த வீட்டு பொண்ணுனா மட்டும் சாமி சாத்தியம்னு சொல்லிக்கிட்டு கண்மூடித்தனமா நடந்துப்பீங்க?…”
“ஒரு சத்தியத்தை வச்சு அவனை நம்பி இவளை அனுப்பிட்டீங்க. ஆனா பொண்ணை பறிகொடுத்த பெத்தவங்க படும் அவஸ்தையையும் கடத்தினவன் கிட்ட அந்த பொண்ணு அனுபவிக்கிற சித்ரவதையும் எப்படி பட்டதுன்னு உங்க யாருக்காவது தெரியுமா?…” என உதயாவின் நாவிலிருந்த வந்த வார்த்தைகள் ஒவ்வொன்றும் அங்கிருந்தவர்களை குத்திக்கிழித்தது.
“இந்த லட்சணத்துல தான் இருந்திருக்கு இந்த ஊரோட நியாயமும் தர்மமும், இந்த ஆள் தரும் தீர்ப்பும். இந்த ஊரை தேடி வந்த எங்களை சொல்லணும்?… என தலையில் அடித்துகொண்டான்.
அவன் பேச பேச அந்த ஊர் ஜனங்கள் அனைவருமே கூனி குறுகி நின்றனர். ஊர்த்தலைவரை ஒட்டி நின்றவர்கள் கூட அவரை விட்டு இரண்டடி நகர்ந்துகொண்டனர்.
உள்ளே வேறு வேலையாய் இருந்த பூசாரிக்கு வெளியே திடீரென ஏற்பட்ட சலசலப்பில் ஏதோ கலவரம் என்று தெரியவும் என்னவோ ஏதோ என்று வந்து பார்த்தார்.
வேக வேகமாக பார்வையை கூட்டத்தில் சுழலவிட்டவர் கண்களுக்குள் விழுந்ததோ அக்கூட்டத்தின் நடுவே உதயாவின் தோளில் சாய்ந்திருந்த நந்தினி தான். அதை பார்த்ததும் திக் என்று ஆகிவிட்டது.
பெரிய பிரச்சனை என்று எண்ணியவர் ஏழுமலைக்கு தொடர்புகொண்டு தகவலை கூறவும் மறுமுனையில் ஏழுமலையின் பதிலில் குழம்பி போனார் பூசாரி. நடப்பதை பார்த்துகொண்டு அமைதியாக நிற்க மட்டும் தான் முடிந்தது அவரால்.
அக்கூட்டத்தில் இருந்த பெரியவர் ஒருவர் முன்வந்து, “தம்பி ஏதோ தப்பு நடந்திருக்குன்னு தெரியுது, என்ன விஷயம்னே தெரியாம நாங்க என்ன முடிவெடுக்க?… இவ்வளோ கோவமா பேசறீங்களே?… என்ன நடந்ததுன்னு சொன்னா தானே எங்களுக்கும் தெரியும்?…” என்று அமைதியாக கேட்டவரிடம் தன்னை நந்தினியின் உறவினன் என்று அறிமுகப்படுத்திகொண்டான்.
தாங்கள் ஒரே குடும்பம் எனவும், மொத்த குடும்பமும் குலதெய்வம் கோவிலுக்கு வந்ததாகவும், பக்கத்து ஊரான இந்த கோவில் திருவிழாவை பார்த்துவிட்டு செல்லலாம் என்று அருவியூருக்கு வந்த விஷயத்தையும் கூறி விஜி சொன்ன தகவல்களை அப்படியே சொன்னவன் நந்தினியை பிரசாத்திடமிருந்து காப்பாற்றுவதற்காக திருமணம் செய்து கொண்டதாகவும் கூறினான்.
முதலில் தான் நந்தினியின் உறவினன் என்று கூறியதை கேட்ட பூசாரி அவர்களோடு இவன் வரவில்லையென்ற குழப்பத்தில் பார்த்துகொண்டிருந்தவர் பின்னால் உதயா கூறியதை கேட்டு அதிர்ந்துவிட்டார். தன்னால் தானோ இந்த அசம்பாவிதம் என்று கவலையடைந்தார்.
அவன் கூறும் அனைத்தையும் கேட்டவர் ஊர்த்தலைவரை கோவமாக பார்த்தார். அவர் மட்டுமல்லாது அங்கே இருந்த சிலரும் கூட கடுமையான கண்டன பார்வையை ஊர்த்தலைவரின் மீது பாராபட்சமில்லாமல் வீசினார்கள்.
“என்னங்க அய்யா, இப்படி ஒரு பாவத்தை பண்ணிட்டீங்க?… எதையுமே நல்லா யோசிச்சு விசாரிச்சு முடிவெடுத்திருந்தா இப்படி ஒரு அவமானமும், அவச்சொல்லும் நம்ம ஊருக்கு வந்திருக்காதே?…” என ஆற்றாமையோடு அவர் கேட்கவும் நொந்தே விட்டார் ஊர்த்தலைவர்.
அந்த பெரியவரோடு சேர்ந்து ஊர் மக்களுமே மாறி மாறி கேள்வி கேட்டு குடைந்தெடுத்து விட்டனர்.
அதுவரைக்கும் தலைவரே தலைவரே என கொண்டாடிய அனைவரும் நொடியில் தன்னை கீழே வீசிவிட்டதை எண்ணி மனம் குமைந்தார். இதற்கெல்லாம் காரணமான பிரசாத்தை ஏதாவது செய்யவேண்டும் என்று உள்ளம் பரபரத்தது.
“தன் ஊரிலேயே மொத்த ஜனங்கள் கூடியிருக்கும் வேளையில் இப்படி அனைவரின் முன்னாலும் தான் குற்றவாளியாக நிற்கும் படி ஆகிவிட்டதே…” என்று தன்னையே நொந்துகொண்டு நின்றார்.
இனி இந்த தலைவர் பதவி தனக்கு நிலைக்காது என்ற எண்ணம் உருவாகி அவரை உலுக்கியது.
அதற்குமேல் அங்கே நிற்க திராணியற்று அங்கிருந்து வேகமாக அவரது அடிபொடிகளோடு வெளியேறிவிட்டார். யாரும் அவரை போக வேண்டாம் என்று தடுக்கவும் இல்லை. திரும்ப அழைக்கவும் இல்லை.
“சரி, சரி விடுங்கப்பா, இனிமே ஆகவேண்டியதை பாருங்க. தம்பி உங்க வீட்டாளுங்க வரவரைக்கும் இங்கயே இருங்க. அவங்க வந்து கூட்டிட்டு போகட்டும் உங்களை. அந்த பொண்ணு வேற மயக்கமா இருக்கு பாருங்க…” என்று அவர்களிடம் கூறிக்கொண்டு இருக்கையிலே ஏழுமலை தன் குடும்பத்தோடு வந்துவிட்டார். கூடவே விஜியோடு சிவாவும்.
சந்திராவும் பூரணியும் ஓடி வந்து நந்தினியை அணைத்துக்கொள்ள, ஏழுமலை உதயாவை அப்படி ஒரு பார்வை பார்த்தார். அதில் இருந்தது என்னவென்றே யாராலும் கணிக்க இயலவில்லை.
உதயாவோ தயக்கம் ஏதும் இன்றி மன்னிப்பை கோரும் விதமாக அனைவரையும் ஒரு பார்வை பார்த்தான்.
“நீங்கதான் இந்த பொண்ணோட அப்பாவா?…” என்று அந்த பெரியவர் கேட்டதும் நந்தினியை ஒரு முறை திரும்பி பார்த்துவிட்டு ஆமாம் என்று தலையை மட்டும் ஆட்டினார்.
“அப்போ இந்த தம்பி உங்க சொந்தம் தானா?…” என்று அவர் கேட்கவும் அதற்கு பதில் கூற விரும்பாமல் அமைதியாகவே இருந்தார் ஏழுமலை.
“ஆமாங்கய்யா, இவன் என்னோட புள்ளை தானுங்க. இது என் தம்பி பொண்ணுங்க…” என்று சற்றும் யோசியாமல் கூறியவர் கோசலையே.
ஏழுமலை குடும்பத்தினருக்கு கோசலையின் இந்த பதில் அதிர்ச்சியளித்தாலும் இப்போது அதை தடுத்து சொல்லும் சூழ்நிலையில் தாங்கள் இல்லை என்பதை உணர்ந்து அமைதிகாத்தனர்.
கோசலையின் பதிலில் திருப்தியுற்ற அந்த பெரியவர், “இதோ பாருங்கம்மா, இந்த கல்யாணம் எதிர்பாராத விதமா நடந்திருந்தாலும் இங்க இப்படிதான் நடக்கனும்னு இருந்திருக்கு. அதுதான் தெய்வ சங்கல்பம். அதனால யாரும் வருத்தபடாம புள்ளைங்களை கூட்டிட்டு போங்க. உங்க ஊர்ல போய் ஆகவேண்டிய காரியத்தை பாருங்க…” என்றவர் கொஞ்சம் தயங்கி,
“எங்க ஊர்ல உங்க வீட்டு புள்ளைங்களுக்கு ஏற்பட்ட அவ மரியாதைக்கும், உங்க எல்லோருக்கும் உண்டான மனஉளைச்சலுக்கும் நாங்க வருத்தம் தெரிவிச்சிக்கறோம். விசாரிக்காம கண்மூடித்தனமா எங்க தலைவர் நடந்துக்கிட்டதுக்கு எங்க ஊர்ல இருக்கிற எல்லோர் சார்பாகவும் நான் மன்னிப்பு கேட்டுக்கறேன்…” என்று கைக்கூப்பி வணங்கினார்.
அங்கிருந்தவர்கள் அனைவருக்கும் அடுத்த ஊர்த்தலைவராக இவர்தான் இருக்க வேண்டும் என்று உறுதி செய்யும் விதமாக இருந்தது அந்த பெரியவரின் நடவடிக்கை.
“உங்க பொண்ணு குடுத்து வச்ச புள்ளைங்க. இப்படி ஒரு மாப்பிள்ளை அமைய புண்ணியம் செய்திருக்கணும். எங்க ஊர் சாமி ரொம்ப சக்தி வாய்ந்தது. அதோட நிழல்ல தான் உங்க புள்ளைங்க ஒன்னு சேரணும்னு இருந்திருக்கு. நல்லபடியா புள்ளைங்களை ஆசிர்வாதம் செஞ்சு வாழ வைங்க…” என்று தன் பங்கிற்கு ஏழுமலையின் மனதில் கனன்ற நெருப்பிற்கு எண்ணை வார்த்துவிட்டு போனார்.
நடந்தது, நடப்பது என்று அனைத்தும் அறியமுடியாமல் இன்னமும் மயக்க நிலையிலேயே இருந்தாள் நந்தினி. வந்த உடன் தன் மகளை பார்த்ததோடு சரி. அதன் பின்னால் தவறியும் கூட பார்வையை செலுத்தவில்லை. அந்த அளவிற்கு நந்தினியின் மீது வெறுப்பிலும் கோவத்திலும் இருந்தார்.
பூசாரியையும் அழைத்துகொண்டு அனைவரும் ஏழுமலை வீட்டார் வந்த வாகனத்திற்கு அருகில் உள்ள இடத்தில் ஆள் நடமாட்டம் இல்லாமல் இருந்ததால் அங்கே வந்தனர்.
“வாங்கைய்யா கிளம்பலாமா? என்னாச்சு பாப்பாக்கு?…” என்ற ட்ரைவரின் கேள்விக்கு,
“கூட்டத்துல மயக்கமாகிட்டா. அதை விடு இங்க கொஞ்சம் தள்ளி ஹோட்டல் இருக்கும் நீ போய் சாப்ட்டு வாப்பா…” என்று பணத்தை அவனை கொடுத்து அனுப்பிவிட்டார்.
நந்தினியை வேனில் படுக்கவைத்து அவளுக்கு துணையாக சந்திராவை இருத்திவிட்டு அங்கேயே நின்றனர்.
யார் முதலில் ஆரம்பிப்பது என்ற தயக்கமும் என்ன பேசுவது என்ற குழப்பமுமாக சிறிதுநேரம் எங்கெங்கோ வெறித்து பார்த்தபடி நின்றனர்.
ஆனால் உதயாவின் பார்வை மட்டும் அவ்வப்போது துவண்டு கிடந்த நந்தினியை தீண்டி சென்றது. “ஏன் இப்படி அவளை பார்க்கிறோம்…” என்று அவன் உணரவே இல்லை. உதயாவின் பார்வை அலைபாய்வதை விஷ்ணு கவனித்துக்கொண்டுதான் இருந்தான்.
இதற்கு மேலும் அமைதியாக இருந்தால் சரியில்லை என்று முதலில் கோசலை தான் அங்கே நிலவிய மௌனத்தை கலைத்தது.
“தம்பி நீங்க யாரு எவருன்னு எங்களுக்கு தெரியாது. நாங்க கொஞ்சம் முன்னால வந்திருந்தா இப்படி ஒரு அசம்பாவிதம் நடந்திருக்காது. எங்க வீட்டு பொண்ணை காப்பாற்ற போய் நீங்களும் இங்கே சிக்கல்ல மாட்டிக்கிட்டீங்களே?…” என அன்பாக கூறினார்.
அவருக்கு உதயாவின் பேச்சை கேட்டு பாதி பிடித்ததென்றால் உதயாவை பார்த்ததுமே மொத்தமாக பிடித்துவிட்டது. நந்தினிக்கு உதயாவை விட சிறந்தவனாக வேறு எவனும் அமையப்போவதில்லை என்று ஆணித்தரமாக நம்பினார்.
உதயா தான் யார், எந்த ஊர் என்ற தகவலை கூறிவிட்டு பிரசாத்தை பற்றி கூற முயல, சட்டென விஷ்ணு குறுக்கே புகுந்து பிரசாத் தங்கள் ஊர்க்காரன் என்று மட்டும் சொல்லிவிட்டு உதயாவை சொல்லாதே என்று ஒரு பார்வை பார்த்தான். உதயாவும் அதற்கு கட்டுப்பட்டவனாக அமைதியானான்.
“ஏழுமலை என்னப்பா ஒண்ணுமே பேசாம அமைதியா இருக்க?… இனி ஆக வேண்டியதை பார்க்க வேண்டாமா?…” என்று கூறவும்,
“வாயை மூடுக்கா. உன் வேலையை நீ பாரு. புரியுதா?…” என்று கர்ஜித்தவரை பார்த்து அனைவருமே துணுக்குற்றனர்.
அவரது சத்தத்தில் நந்தினியின் மயக்கம் கலைந்தாலும் இப்போது எழுந்து அமரவோ, எதையுமே பேசவோ, அவளால் முடியவில்லை. அவளது உடல் அதற்கு ஒத்துழைக்கவில்லை. அவர்களது சம்பாஷனைகள் அவளது அனுமதி இல்லாமலேயே காதின் வழியாக மனதின் உள்ளே இறங்கியது.